Cmentarz w Leksandrowej został założony dla potrzeb zakładu karnego funkcjonującego w budynkach dawnego klasztoru Karmelitów Bosych. W czasie okupacji niemieckiej, zakład karny przekształcono na obóz koncentracyjny. Podczas funkcjonowania obozu, a następnie więzienia Deutsche Zuchthaus Neu Wisnicz, na cmentarzu pochowano ponad 800 osób.

Cmentarz w Leksandrowej jest nośnikiem wartości historycznych, kulturowych i emocjonalnych i jako taki wymagał przeprowadzenia prac w celu podkreślenia i utrwalenia tych wartości. Założeniem projektu w zakresie kształtowania przestrzeni cmentarza było stworzenie czytelnego i spójnego układu, porządkującego obecny stan. Kompozycja opiera się na dwóch osiach. Pierwsza z nich biegnie od bramy głównej w kierunku południowym i zamknięta jest stalowym krzyżem w otoczeniu kamiennych tablic upamiętniających pochowanych więźniów. Druga przebiega prostopadle do niej, a jej zamknięcia stanowią dwa pomniki: od strony wschodniej – pomnik w hołdzie Polaków zamęczonych w wiśnickim więzieniu w latach 1939-1945, od strony zachodniej – pomnik pamięci żydowskich ofiar niemieckiego terroru na ziemi wiśnickiej w latach 1939-1945. Nagrobki zaprojektowano w formie prostych, pozbawionych detali, kamiennych krzyży posadowionych nad ziemnymi kopcami.

Pomnik w hołdzie Polaków zamęczonych w wiśnickim więzieniu zaprojektowano jako stalową konstrukcję inspirowaną układem krat więziennych. Forma pomnika składa się z 5 spiętych ze sobą ram zakończonych łukami nawiązującymi do rozwiązań stosowanych w architekturze sakralnej. Zawieszone w nich krzyże symbolizują ofiary ciężkiego obozu pracy i późniejszego więzienia karnego. W pobliżu bramy wejściowej zaprojektowano kamienne tablice z nazwiskami zmarłych. Czarne, polerowane płaszczyzny tablic osadzone są w cokołach z szarego piaskowca. Zaprojektowane ogrodzenie odtwarza oryginalny detal przywodzący na myśl drut kolczasty.  

Rewitalizacja cmentarza zakończyła się w styczniu 2024 roku.